Kirpiklerinde Oturur Gibi

Öylesine, eğreti ve umutsuzca bir cümleyle başlamak niye , hele de böyle bir kış gününde ?

Hani misafirlik sonlarının unutulmaz cümlesi ;
"bunu saymayız yine bekleriz" deki kadar bile beklenti
Ve umut taşımayan ki aslında bu sözün manası
"geldiniz bir şey anlamadık belki bir dahaki sefere anlarız"dır.

Hep bir bekleyenin var gibi gittirmek zorunda olmak,
Aslında bir türlü olmak istediğin yerde olamamak ,
Ardından dökülmüş onca suyun hakkını verme telaşı niye ?

Söyler misin , bir kahkahanın mı yoksa ağlamanın mı sesi uzaktan duyulabilir ?
Kaburga kemiklerimi bir Arp gibi kullanan bu el kimin, peki bu ses , onu duyuyor musun ?

Gözlerimde çakan her suretini , bir silgi marifeti ile silmeye çalışsam , olur mu?
Hem zannederiz ki silgi , sadece yazdıklarımızı götürür bizden ,
Ya o defter yaprağı ,
Hayatında cild kremi görmemiş 40lık bir yanak kıvamına neden geliyor ?


Böyle zamanlarda kelimeler neden pirinç taneleri gibi değiller diye düşünürüm.
Bu suskunluk , bu sessizlik ki suskunluğun aşiret halidir ,
Bu bulutsuz gelen nem ,
Düşmekten korkuyorum ıslak bir halde değerken yanaklarına.

Şimdi gidiyorum ,
Belki böyle eğreti , misafir gibi tıpkı ,
Yine gelirim , istersen.
Derinden hissettiğin ve düşlediğin her anda olduğu gibi,
Kalbinde bir atış , göğsünde bir nefes gibi olamasa da,
Gelirim ben yine,

Kirpiklerinde oturur gibi.



Hakan SUSUZ
İzmir 2008