Sonunu Biliyorum

  Lacileri çekmiş bir ayın aydınlığında,

Yüzümüzde o yeni karanlık,

Saçının kâkülü dağılmış yanağına.

Kollarıma düşmüş boynun,

Tutulup çekilmiş kapak tutacağı gibi büklüm.

Ve omzunda ağır bir yüktü elim,

El sallayanı olmayan kıtalar arası bir gemiydim,

Yokluğuna hemen alışılacak,

Oracıktan kaybolsam kokusu bile kalmayacak,

Teninde yabancı misafir dokunuşuyum.  

Bir asansör gibi gidip geliyordu adem elması gırtlağımda,

Bir çaresizliktir akıyordu göğüs boşluğuma,

Mantarı parçalanmış,

Devrilmiş bir şarap şişesi gibiydi.