Neredeyse Gelirler?

Develerin felaket tellalı,

Pirelerin berber aratan cinsten olduğu,

Eşlik edilen -mişli bir zaman düşün şimdi.

Saçlarının usulca omzunu sıvazladığı,

Yanaklarının elma ağacına öykündüğü…

Gözlerin, seyrek dallardan sızan bir güneş tanesiyken,

Sesini adımların gibi koşturan,

O son kata çıkma telaşın…

Gözyaşlarının solosuydu,

Kâğıttan bir koroyken rulosu.

Sen,

Çitle çevrili,

Basılmaması tembihli,

Çiçeklerle dolu bir bahçe gibiydin.

Söylediğin kahkaha olurdu kalabalıklarda.

Bir hortumun içinde sürüklenen taneciklerken kelimeler,

Suskunluk anadil oldu.

Haydi ben söyleyemedim,

Demirden bilekmiş gibi bükülmeyen dilimle,

Ezgisi bozuk bir kanun nağmesine dalmışken….

Peki ya sen…

Şimdi çağıralım o kendi yarasına aksayan,

Tıkanmış damarlarıyla,

Vücutlarını, diğeri için yaşatmaya çalışan o yürekleri…

Bekleyelim haydi,

Neredeyse gelirler?

Hakan SUSUZ

Şubat  2019, İZMİR

 Son Eklenen Yazılar 

Doğarsın

Tahammülen

Yazarsın

Sırçadandır

Yarın Olmasın  

Tarif  İstemez

Elbet Kanatlanır

Gözümsün
Kendi Düşen De Ağlar

Hertanem

Belki O'ndandır

Yanarsın